In een stad als Ouagadougou is het straatleven een onuitputtelijke bron om je over te verbazen. Dit kan mooi, fascinerend, droevig, meelijwekkend, absurdistisch, noem maar op zijn. Zo zie je kippen met hun kuikens, schapen en ook geiten los rondlopen. Zelfgemaakte reclameborden voor de kapper, sportschool, lasser, drankje, ……….. .

Werkende stoplichten bij een al maanden afgesloten kruispunt, een baby in een kartonnen doos als ware het een kleine box, een zwerver slapend op de betonnen vloer bij een drogisterij. Om zes uur ’s-ochtends begint Ouaga te leven. Vrouwen die poffertjes gaan bakken als ontbijt voor de fietsers op weg naar hun werk, karretjes, motoren, fietsers hoog opgeladen op weg naar de markt.

Mensen die hun beroep op straat uitoefenen zoals daar zijn de sandalen maker, de uitbeender, de (brom)fietsenmaker, de verkoper, de visser en ga zo maar door. Je ziet beeldende uithangborden van de kapper, van de sportschool. Maar ook wat romantische beelden van een kip met haar kleintjes, een ijsvogel hangend in de lucht.

En wat te denken van een feesttent die voor een flink gedeelte op een drukke weg uitstaat, een groepje kinderen in zondagse outfit of een live bandje bij een eetcafé.

Ik zou zeggen zoekt en gij zult vinden.

Een belangrijk gebouw in Ouagadougou is de kathedraal. Deze is open en vrij toegangkelijk. De liefde straalt van binnenuit. Hoewel niet katholiek moest je toch met kerstnacht hier zijn onder de mensen. Dit geeft een apart gevoel van saamhorigheid. Erg dichtbij kun je dan ook niet komen, daarvoor is het veel te druk. Maar met een temperatuur van zo'n 25 graden is dat geen probleem. De luidspreker doet zijn werk.

Op steenworp afstand ligt het nationale stadion. In 1977 was dit een bijna aftands bouwwerk dat deed denken aan een stadion van een nu niet meer bestaand eerste divisie club zoals SC Veendam. Bij het bezoek in 2014 stond er een mooi nieuw stadion .

Voor de ingang stonden veel scooters en een enkele auto. Geen glimmende bolides zoals bij menige eredivisieclub, maar toch. Geheel onverwacht kon je ongehinderd doorlopen en op de tribune gaan zitten om een training te volgen. Het bleek zelfs mogelijk om langs de lijn te lopen en foto's te nemen. Voetbal is hier een grote sport. Verschillende Burkinabé voetballers zijn inmiddels in Europa aktief. Men is zelfs één keer finalist geweest bij de Afrika cup. Er zijn dan ook verkopers die een grote gelamineerde voetbalposter aan de man proberen te brengen.

Vanuit Bobo Dioulasso kunnen dagtrips worden gemaakt naar de heilige vissen van Dafra en de nieuw gebouwde dam van Samandeni. Aan de rand van de stad ligt een winningsplaats voor bouwspecie, waar arbeiders met pikhouweel de bouwstoffen vrij hakken. Dit levert schitterende plaatjes op. Bobo wordt gesplitst in twee delen door een stroompje. In dit stroompje worden kleren gewassen, maar doen op het zelfde moment ook varkens, geiten en schapen hun ontlasting en wordt het gebruikt als stortplaats voor allerhande vuilnis.

Wat kun je nog meer tegen komen als je ’s-ochtends vroeg de weg vraagt naar het treinstation. De eerste vrouwen zijn bezig met poffertjes als ontbijt. Bij een brug over het stroompje zie je tien meter lager een zwerver bij zijn slaapplaats een vuurtje stoken van wat karton. Kinderen maken zich op voor een nieuwe schooldag. Uiteindelijk kom je bij het spoor. Van een spoorstation is echter niets te bekennen. Je beklimt het spoortalud en ziet een geheel ander tafereel. Mannen duwen een kar met een bruine substantie. Het ruikt onaangenaam. Dan besef je dat je bij het abattoir bent beland. Je bent getuige van de laatste stront uit de darmen van geslachte koeien. Je loopt wat verder en ziet koeienkoppen, darmen, koeienhuiden. Nog wat verder zie je de koeien onder een schamel afdakje wachtend op hun beurt. Een heel deprimerend schouwspel. Ik heb het wel bekeken en loop terug om op tijd voor het lekkere ontbijt te zijn.

De volgende dag probeer ik het opnieuw. Nu lukt het wel om het station te vinden. Tevreden loop ik verder. Dan hoor ik een schril fluitje. Ik kijk om me heen en zie een blok verder joggende militairen. De looptraining door de straten is begonnen. Ik word gewaarschuwd om geen foto’s van dichtbij te nemen. Ik vraag bij een koffie stalletje naar de oude moskee. Een jongeman die net wil vertrekken biedt me een zitplaats achterop de scooter aan en brengt me er heen.

Ogenschijnlijk stelt Tenkodogo niet veel voor. Een rechte dubbelbaans weg richting de grens met Togo. Binnen 5 minuten kun je er doorheen zijn. Het zit hem echter in de bijzondere situaties en tijdstippen. Tegen de avond zet ik mijn reisgenoot en zijn vrouw af bij een vroegere collega van hem en ga met de camera op stap.

Ik zie het karkas van een busje die door jeugdigen in gebruik is genomen. Verderop nader ik een opgedroogd stroompje. Op schitterende wijze gaat de zon langzaam onder tegen de achtergrond van een aantal grote bomen. Ik kijk om me heen en behalve de plastic rommel valt me op dat ik bij een dodenakker ben gekomen. Tussen een aantal gemetselde graven zie ik de geiten heen en weer springen.

De volgende ochtend trek ik er weer vroeg op uit. Na de kathedraal te hebben bezocht trek ik richting de markt. Hoewel deze op dat moment niet open is ben ik niet de enige die al staat te wachten. Ik zie er eerst één rondscharrelen. Dan komen er nog twee aanvliegen. Tenslotte zie ik een heel aantal gieren op een rij op de rand van het marktgebouw te wachten op wat komen gaat.

In Tenkodogo bestaat geen saai moment.

Elk stadje heeft iets eigens. Je ziet het al wel, maar eerst valt het nog niet zo op. Totdat het moment komt dat je denkt; zo erg heb ik het toch niet eerder gezien.

Eerst viel mijn oog op de fraaie baobaps en de vruchten die er nog aanhingen het zogenaamde apenbrood. Later zag ik de koei die net naast de weg werd geslacht. Uiteindelijk vielen mij in Zorgho toch de enorme hoeveelheid aan reclame borden op. Dit is ook te zien in een video over Zorgho

De lasser, de kerk, de kapper, de zieke, de school, de organisatie ........... Iedereen heeft hier een eigen reclamebord.